سال هاست که دیگر ییلاق قشلاق نمی کنیم .

سالها است کومه وکپر  از یاد بر ده ایم از درخت بلوط دانه ای نچیده ایم

 سال هاست که دیگر نوای ساز و نقاره در عروسیهایمان شنیده نمی شود

.سال هاست که دیگر چقه و آرخالوق را در تن مردممان نمی بینیم و سال هاست که از اسب سواری و تیراندازی اثری نیست .

کلکلی بازی ، قلات بازی و تسمه بازی از یاد برده ایم  بجای آن آرزوی زمین چمن و سالن کف پوش در ذهن خود پرورانده ایم

 ما باعث و بانی این تغییرات هستیم یا گذر زمان . آیا ما گذشته ی بدی داشته ایم . آیا ما مردمانی ساده دل و با صفا نداشته ایم . چرا ما فرهنگمان را به فراموشی می سپاریم .

زمانی در روستا کسی که خانه می ساخت پول کارگر نمی داد مرد همسایه قاتر و استر کرایه نمی داد بابت تلیت دوغ چشم غره نمی رفت .....

از وقتی کالباس و سوسیس (فست فود)جای تلیت دوغ ، رولت و شیرنی نارگیلی ودانمارکی جای مویز و خرماوانجیر همچنین پشت میزنشینی جای  کار با کلنگ وبیل  گرفت بچه های ما  چاق وچله شد اما هزاران درد ومرض گرفت

خیلی از جوانانمان چیزی از گذشته ی روستا نمی دانند. ما مقصریم که به جوانانمان چیزی درباره ی گذشته ی زیبایمان نگفته ایم .

بیایید ارزش های زیبای  روستا و ایلمان را به جوانانمان یادآوری کنیم و بزرگ بودن گذشته مان را به انها و خودمان یاد آوری کنیم .

بگوییم زن  در عروسی  با لباس ترکی  زیباتر است  مرد روستا از نقاشی رخ بانویش در ملأ عام منزجر است و بگوییم عروسی با ساز و نقاره و رقص محلی بهتر و قشنگ تر می شود و بگوییم چوب بازی از بریک بهتر است و بگوییم که نوای خوانندگان محلی از ساسی مانکن و بقیه برای ماها بهتر است و بگوییم نی ونای به روحیه و روح ما نزدیک تر است